Rozmowa z dyspozytorem 1-1-2

Aby wezwać pogotowie

Przekazanie wszystkich informacji przez osobę dzwoniącą jest ważne, aby pomóc służbom ratowniczym lepiej zrozumieć skalę zagrożenia i panującą sytuację na miejscu zdarzenia.

Na podstawie informacji uzyskanych od osoby kontaktowej podejmowane są między innymi decyzje dotyczące oferowanych zasobów i priorytetów. Nie spiesz się podczas rozmowy i postaraj się podać jak najdokładniejszy obraz sytuacji.

W sytuacji wymagającej nagłej interwencji można spodziewać się chaosu, strachu i stresu. Podczas dużego natłoku myśli wszystko idzie znacznie wolniej. Wiedza o tym, jak reagować, zmniejsza stres i napięcie, dzięki temu zyskujemy cenny czas, który jest istotny podczas walki między życiem a śmiercią. Dobrze jest więc się przygotować do odpowiedzi na poniższe pytania.

• Gdzie doszło do zdarzenia?
• Co się stało?
• Kiedy?
• Kim jesteś?

Nie kończ rozmowy! Dyspozytor oceni, czy otrzymał od Ciebie wszystkie niezbędne informacje.

Po zakończeniu rozmowy ważne jest również, aby mieć oko na osoby chore lub ranne, przygotować się i zadbać o przyjęcie służb ratunkowych.

• Ponownie nawiązać kontakt, jeśli stan rannych lub chorych ulegnie pogorszeniu.
• Odblokować lub otworzyć drzwi.
• Monitorować nadejście zespołu ratowników medycznych, który jest w drodze.
• Przyjąć pomoc.

Jeśli masz wątpliwości, czy nawiązać kontakt, nie wahaj się - zadzwoń pod numer 112.

Pamiętaj, że wszystkie rozmowy pod numerem 1-1-2 są rejestrowane.

Możesz również kontaktować się ze służbami ratunkowymi 1-1-2, nawet jeśli przebywasz za granicą. Wtedy dzwoń pod numer +354 5702112.

Krótkie ćwiczenie wzywania pomocy (po islandzku)

1-1-2 numer z myślą o dzieciach

Infolinia 112 przyjmuje zgłoszenia do służb ochrony praw dziecka (Barnavernd). Jeśli obawiasz się o dziecko i uważasz, że jego rodzice nie są w stanie zapewnić mu należytej opieki, powinieneś zgłosić to do służby ochrony praw dziecka (Barnavernd).

16. artykuł islandzkiej ustawy o ochronie dzieci stanowi, że każdy ma obowiązek zgłosić się do służb ochrony praw dziecka (Barnavernd), jeżeli ma podstawy sądzić, że dziecko:
a. żyje w niedopuszczalnych warunkach,
b. jest narażone na przemoc lub inne lekceważące zachowanie lub
c. jego zdrowie i rozwój narażone jest na poważne niebezpieczeństwo.

Ponadto, każda osoba jest zobowiązana do poinformowania służb ochrony dziecka, jeśli zachodzi podejrzenie, że zdrowie lub życie nienarodzonego dziecka jest zagrożone przez nieodpowiednie lub niebezpieczne zachowanie kobiety w ciąży, np. nadużywanie alkoholu i narkotyków, stosowanie przemocy wobec kobiety w ciąży, lub jeśli istnieją oznaki ze strony kobiety w ciąży, że ta stosuje przemoc lub we wszelkich innych okolicznościach, w których można uznać, że służba ochrony dziecka powinna zainterweniować.

Wszystkie dzieci mają prawo do ochrony przed przemocą. Opieka nad nim to obowiązek dorosłych. Dowiedz się więcej o opiece nad dziećmi.

Podmioty ratownicze

Infolinia 1-1-2 odgrywa ważną rolę jako łącznik między różnymi podmiotami służb ratunkowych i służb szybkiego reagowania. Rozmowy na infolinii 1-1-2 są zatem bardzo zróżnicowane i nie wszystkie dotyczą wypadków lub ostrych chorób. Dyspozytor infolinii wzywa w razie potrzeby odpowiednie podmioty ratownicze do podjęcia działań na miejscu zdarzenia. Te podmioty to:

• Departament Ochrony Ludności i Zarządzania Kryzysowego
• Służby Ochrony Praw Dziecka
• Straż Przybrzeżna
• Policja
• Islandzki Czerwony Krzyż
• Islandzkie stowarzyszenie poszukiwań, ratownictwa i zapobiegania urazom Landsbjörg
• Straż pożarna
• Islandzki Zarząd Dróg i Wybrzeża (IRCA)

Dowiedz się więcej o partnerach linii alarmowej 112 (po islandzku).

Przyjmowanie zgłoszeń

Jeśli dzwonimy na linię 112, nasz numer telefonu wyświetla się na ekranie u dyspozytora służb ratunkowych 112 wraz z przybliżoną lokalizacją na mapie, jeśli wyrażono zgodę na jej udostępnienie. Dyspozytor służb ratunkowych pyta w pierwszej kolejności o charakter sprawy, lokalizację oraz o więcejinformacji w zależności od charakteru sprawy.

System jakości linii alarmowej 112 obejmuje setki procedur, poczynając od tego, jak zapytać prawidłowo o lokalizację zdarzenia, po instrukcje dotyczące porodu w samochodzie. Procedury te są wbudowane w system komputerowy, a dyspozytor jest w ten sposób wspierany krok po kroku w swoich wysiłkach na rzecz szybkiej identyfikacji możliwych priorytetów w nagłych wypadkach i ustalenia lokalizacji zdarzenia. Gdy dyspozytor zbierze już wystarczającą ilość informacji, system informuje go o tym i umożliwia wybranie i wezwanie odpowiedniego podmiotu ratunkowego.

Wszystkie zgłoszenia na 112 są identyfikowane jako Priorytet 1-4 według procedur rozpoznawczych służb ratowniczych:

• Priorytet 1: sytuacja zagrożenia życia, traktowana jest z najwyższym priorytetem. Karetka pogotowia i/lub inny zespół ratowniczy jest wysyłany na sygnale.Są to na przykład sytuacje wymagające udziału całej dostępnej ekipy ratowniczej, takie jak poważny pożar, wypadek z dużą liczbą poszkodowanych lub wypadek jednostki z poważnymi obrażeniami ciała.
• Priorytet 2: to sytuacje wymagające, traktowane z drugim najwyższym priorytetem. Karetka pogotowia i/lub inny zespół ratowniczy jest wysyłany na sygnale, jednak w tym przypadku do zdarzenia bez zagrożenia życia.
• Priorytet 3: to sytuacja, która jest oceniana pod kątem natychmiastowej interwencji jednak bez pierwszeństwa. Wzywana jest tylko odpowiednia część ekipy ratowniczej. Jest to akcja lokalna, która nie wymaga ani pierwszeństwa ani udziału wielu osób.
• Priorytet 4: to zgłoszenie, które może zostać umieszczona w kolejce do innych zadań przez kierownika projektu w pokoju kontrolnym . Procedura może mieć określone ograniczenia czasowe, np. transport między szpitalami w celu przeprowadzenia badań lub operacji.