- Takie zachowanie jest często subtelne i ukryte przed innymi.
- Skierowane głównie przeciwko jednostkom należącym do grup marginalizowanych.
- Może wydawać się nieszkodliwy sam w sobie. Jednak jeśli jest stosowany wielokrotnie, nawet kilka razy dziennie, może mieć poważne konsekwencje.
- Może objawiać się w doborze słów, tonie głosu, mowie ciała i ogólnym nastawieniu.
- Często trudno jest dokładnie wskazać i wyjaśnić, co sprawia, że dane zachowanie jest mikroagresją.
Przykłady mikroagresji
- Wpatrywanie się w kogoś.
- Mowa ciała, która pokazuje, że ktoś jest niemile widziany. Na przykład zamknięcie grupy konwersacyjnej, aby go zablokować.
- Wyrazy twarzy pokazujące, że dana osoba nie jest równa innym.
- Zakładanie, że dana osoba nie mówi po islandzku.
- Pytanie „Czy mówisz po islandzku?” lub „Czy potrzebujesz tłumacza?”
- Mówienie po angielsku, nawet jeśli dana osoba mówi do ciebie po islandzku.
- Udawanie, że nie rozumiesz tej osoby.
- Podnoszenie głosu, aby dana osoba lepiej rozumiała twój islandzki. - Wyzwiska.
- Używanie słów takich jak „wesoły” do opisania czegoś w negatywny sposób.
- Mówienie do ludzi z góry, jakby byli dziećmi („Czy jesteś pewien, że ufasz sobie na tyle, żeby to zrobić?”).
- Nieufność wobec ludzi ze względu na ich wygląd lub sytuację.
- Okazywanie niecierpliwości w stosunku do innych osób ze względu na ich wygląd lub sytuację.
- Mówienie o kimś w trzeciej osobie, zwracając się do innych osób, ale nie bezpośrednio.
- Zakładając, że rodzicami dziecka są mężczyzna i kobieta.
- Zakładanie, że każdy, kto nie pasuje do stereotypu Islandczyka, jest obcokrajowcem.
Dwie zasady, których należy przestrzegać
- Jeśli zakładasz, że po wypowiedzeniu jakiejś kwestii będziesz musiał powiedzieć „Tylko żartowałem”, to może lepiej tego nie mówić.
- Jeśli nie zadałbyś takiego pytania białemu Islandczykowi, to nie zadawaj go.
